Цэг тавих болжээ.

Би залхуу хойрог гахай.

Саяханаас өөрийгөө анзаарах нь ихсэх боллоо. Өөгүй хүн гэж байхгүй гэж өөрийгөө өмөөрөх гэтэл “өндөг биш гэдгээ мэддэг, өндөг шиг болохыг хичээдэг хүмүүс” өндөг байснаас ч илүү санагдах боллоо. Гэтэл би өөрийгөө хартал өө дутагдлаар дүүрэн өндөг болохыг ч хичээддэггүй тэнэг юм байна гэдгээ ухаарах боллоо. Саяхан нэг хүний мессенжэрийн статус дээрээс уншсан амьдрал бол голын урсгал гол хэзээ ч дээшээ урсдаггүй гэдэг шиг эргээд очих боломжгүй гэдгийг ухаарлаа. Миний хамгийн том дутагдал бол нэг хэвийн байдлаар удаан байхыг үнэхээр үзэн яддаг тийм хэмнэлээр байж ч чаддаггүй хүн юм байна. Аливаа зүйлийг эхлэж хийхдээ их идэвхитэй ч дорхноо л идэвхи нь буурчихдаг. Мөн цагт баригдсан ажлыг үзэн яддаг. Цаг нь тулах тусам нээрвээ барж худлаа үглэж суухаас цаашгүй. Харин одоо ингэж амьдрах нас биш юм шигээ. Гахай шиг залхуурч бэлэн хоол идэж засаж өгсөн шавар дээр нь өнхөрч хэвтэх цаг аяндаа ирнэ. Харин одоо бол би ихийг бүтээж эрдмийг сурах цаг.  Одоо миний хэр ихийг хийж бүтээх цаг заваа хэр үр бүтээлтэй өнгрөөх нь ирээдүйн минь жаргах цагийн хэмжүүр юм шигээ. Тиймээс энэ залхуу хойрог гахай шиг амьдралдаа цэг тавьж өөр амьдралыг ТОМ үсгээр эхлэхийг хүснэ.